جهانی با عمری نامحدود:

ارسطو: معتقد بود جهان همیشه وجود داشته است.

برخی دیگر از فلاسفه بر این نظر بودند که جهان همیشه ثابت بوده و هیچ گاه تغییر نکرده است. برعکس، عدهای دیگر، مراحل مختلفی را برای جهان متصور بوده (دوره های بودن جهان) و میگفتند که در نهایت به مراحل اولیه باز میگردد.

همه ی این باورها در نهایت قبول عامه نیافت، گویی همواره “آغاز” و شروعی برای هر چیزی لازم بوده است.

جهان ثابت با عمری کوتاه(خلقت گرایی):

همان دیدگاه مسیحیت است که در کتاب مقدس آورده شده. سیطره ی این دیدگاه در سراسر قرون وسطا تا اواسط قرن ۱۹ بوده است. به این معنا که قادری متعالی، وجود دارد که همه ی جهان از جمله انسان را طوری تعریف کرده است که در داستان خلقت و سفر پیدایش [4] در کتاب مقدس میبینیم.

این عده همچنین معتقدند که خداوند طوری خلق کرده است که همه ی گیاهان و جانوران باهم و با محیط سازگاری داشته باشند و به همین علت است که همه چیز در جهان کنونی به همان صورتی است که در ابتدا خلق شده بود. (باوری منطقی در زمان نگارش کتاب مقدس).

برخی دیگر هم بر اساس نسب شناسی برآورد کرده اند که جهان، امری کاملا جدید است و در ۴۰۰۴ سال قبل از میلاد مسیح، یا حدود ۶۰۰۰ سال پیش خلق شده است.

اعتقاد به خلقتگرایی [5] با یافته های علمی چندان سازگار نیست و در نتیجه بحث‌های زیادی میان خلقتگرایان و تکاملگرایان درگرفته است. [6]

داستانهای خلقت کم و بیش مشابهی در بین افسانه های مردمان دیده میشود. ریشه‌ ی تمام این داستانها، میل آدمی است به پاسخ دادن پرسشهایی که  در مورد جهان دارد.

به هرحال ما همچنان این داستانها را به عنوان بخش مهمی از میراث فرهنگیمان گرامی میداریم، اما وقتی میخواهیم در مورد حقیقت راستین جهان بیاموزیم، به علم رجوع میکنیم.